काही दिवसांपूर्वी दुपारच्या विमानानी दिल्ली ते मुंबई प्रवास झाला व विमानाच्या लॅंडीग पाथमध्ये उजवीकडे कल्याणजवळच्या श्रीमलंगगड व देवणी सुळक्याचे विहंगम दृष्य दिसले. तेव्हा माझ्या डोळ्यासमोरून आमच्या देवणी सुळका चढाईचा फ्लॅश बॅक सरकला. आम्ही चढलेल्या ५० हून अधिक सुळके व भिंतीमधील हा एकमेव असा सुळका होता ज्याने चढाई दरम्यान आम्हाला खुप आव्हाने दिली व तो सर करण्यासाठी आम्हाला तब्बल ३ प्रयत्न करावे लागले.
माझ्या मते, १९८८ च्या दरम्यान हा सुळका अरूण सावंत व चमूने प्रथम सर केला होता. अचूक तारखेची नोंद मला अजून मिळालेली नाही, त्यामुळे हा अंदाज. त्यानंतर ह्या सुळक्यावर कोणीही चढाई केली नव्हती. आम्ही १९९० साली श्रीमलंगगड व देवणी सुळका ह्यामधील खिंडीतून चढण्याचा पहील्यांदा प्रयत्न केला होता, पण आमचा अंदाज साफ चुकला. आम्हाला वाटले होते हा सुळका एका दिवसात चढून होईल पण कोल मधून चढूनसुध्दा अर्धीदेखिल चढाई संपली नव्हती. मग आम्ही चढाई अर्ध्यावरच सोडून साखळी मार्गाने श्री मलंगगडावर गेलो व तेथून चढाईमार्गाची पहाणी केली असता अशा निर्णयास पोहोचलो की चढाई मार्ग हा मागच्या बाजूनेच असावा. १९९१ मध्ये आम्ही परत ह्या सुळक्यावर चढाई साठी आलो. ह्यावेळेस आम्ही २ दिवस राखून ठेवले होते. ह्या नवीन मार्गाने म्हणजे गडाच्या विरूध्द बाजूने चढाई करताना काही काही पॅचेसनी खुप वेळ घेतला व पुन्हा एकदा ह्या सुळक्याने आमचा अंदाज पार चुकवला. माथ्यापासून साधारण १०० फूट अगोदर वेळेअभावी हा दुसरा प्रयत्नही आम्हाला सोडून द्यावा लागला.
आता आम्हीही हट्टाला पेटलो होतो. जानेवारी १९९२ मध्ये आम्ही परत येथे धडकलो पण ह्यावेळी सर्व मनुष्यबळानीशी व “कितीही दिवस लागले तरी चालतील पण माथा गाठायचाच” ह्या निर्धारानेच. आधी ह्यामार्गाने चढाई झाल्याचे आम्हाला माहीत असल्यामुळे ह्यावेळी मी अरूण सावंतला फोन करून चढाईमार्गाची ईत्यंभूत माहिती मिळवली होती व पुढील चढाई कुठून करायची ह्याचा बऱ्यापैकी अंदाज आम्हाला आला होता. चढाई करताना आम्हाला एकही वेगळा बोल्ट मारायचा नव्हता त्यामुळे आम्ही जास्तीत जास्त नैसर्गिक चढाईचा अवलंब करत होतो. काही ठीकाणी चढाई दरम्यान व बिले स्टेशनवर पिटॅान्स व पेग्जचा वापर मात्र करण्यात आला होता.
अशाच एका बिले स्टेशनवरचा खालील फोटो, जेथे मी व राजू डींगणकर, जेमतेम पाय मावतील अशा लेजवर व फक्त २ लिटर पाण्यावर, एक अख्खा दिवस उन्हात उभे होतो. तेव्हा डीजीटल कॅमेरे किंवा मोबाईल नसल्या कारणाने ३५ मीमी फील्मरोल वापरावा लागत असे व हवे तेव्हढे फोटो काढण्याची मुभा अजिबातच नव्हती. सर्वांची परवानगी घेऊन हा एक फोटो मी काढलाच.
मागच्या वेळी आम्ही ज्या रॅाक पॅचवर बराचवेळ अडकलो होतो तो पॅच ह्यावेळी नितीन हर्डीकरने सफाईदारपणे मारला होता. त्यानंतर मी नितीनपाशी पोचलो व तेथून पुढे उरलेली चढाई पूर्ण करून संध्याकाळी ५ च्या सुमारास, जवळजवळ अडीच दिवसांच्या अथक चढाईनंतर, देवणी सुळक्याचा माथा गाठण्यात अखेरीस यशस्वी झालो. ह्या सुळक्याने आम्हाला खुप हुलकावण्या दिल्या होत्या व त्याचमूळे कदाचित माझा उर अभिमानाने जरा जास्तच भरून आला.
ही मोहीम त्यामुळेच फार लक्षात राहली आहे. खुप दिवस मी देवणी सुळका चढाईविषयी लिहीन लिहीन असं म्हणत होतो व आज तो योग आला.
फोटो १ - देवणी सुळक्याचा चढाईचा मार्ग अंदाजे मार्क केला आहे. खुप वर्ष झाल्याने डावीकडे उजवीकडे मार्कींग सरकले असण्याची शक्यता आहे. ह्यात दुसरा फोटो जीथे काढलाय त्या जागेचे अंदाजे लोकेशन दाखवण्याचा प्रयत्न केला आहे. फोटो सौजन्यः गुगल
फोटो २ - एका बिले स्टेशनवरचा हा फोटो जेथे मी व राजू डींगणकर एक अख्खा दिवस उन्हात उभे होतो.
- अभिजित दांडेकर, ट्रेकींग डायरीज
